این روزها که مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش مبنی بر از بین بردن آزمون مدارس نمونه دولتی و سمپاد جهت ورود به دوره متوسطه اول با اعتراض 160 نماینده مجلس و بعضی خا
بگذاریم کودکان مان، کودکی کنند
عبارات مهم : زندگی
«آن چیزی که باعث موفقیت من شد، علاقه من به مردم بود» این عبارت، آخرین جمله بازیگر کودک فیلم آکیلا و مسابقه کلمات بود که در آخرین جمعه بهمن، از شبکه پایتخت کشور عزیزمان ایران پخش شد. داستان فیلم مربوط به «آکیلا» دختر فرزند یازده ساله سیاه پوستی است که زندگی مشکل دارد، پدرش مرده و مادرش هم او را فراموش کرده و برادرش یک خلافکار خیابانی هست. ولی «آکیلا» نمی خواهد به این شکل به زندگی ادامه دهد. او از همان روستای خود در مسابقه های هجی کردن کلمات شرکت می کند و معلمش به او کمک می کند که استعداد بی نظیرش شکوفا شود. آکیلا سرنوشت مشکل دارد ولی با تلاشی که دارد به مرحله منطقه ای و ایالتی و کشوری راه پیدا کرده و آخر به حق خود می رسد.
اما آنچه در این فیلم قابل تامل هست، واکنش‌ها آگاهانه و عاقلانه این کودک 11 ساله هست. آکیلا و دیگر دانش آموزان شرکت کننده در این مسابقه های هیچ گاه به این مسابقه به معنای مسابقه جهت از بین بردن نگاه نمی کنند و حتی به یکدیگر کمک می کنند. تا آنجا که در مرحله آخر، هنگامی که آکیلا صدای پدر دیلین- آخرین رقیب مرحله کشوری مسابقه- را می شنید که می گفت “باید برنده شوی”، تصمیم می گیرد که خود را از دور مسابقه های از بین بردن کند و به همین علت به نخستین پرسش خود جواب اشتباه می دهد ولی دیلین که متوجه منظور آکیلا می شود، در همان لحظه به سراغ او رفته و از او می خواهد که جهت پیروزی مسابقه بدهد و این چنین می شود که هر دو پا به پای هم مسابقه داده و داوران نیز هر دو را برنده اعلام می کنند.
بگذاریم کودکان‌مان، کودکی کنند
در بخش دیگری از این فیلم که مربوط به مرحله ایالتی مسابقه هست، مادر آکیلا وارد استودیو شده است و او را که بی اجازه در مسابقه های شرکت کرده، از مسابقه بیرون می کشد تا علت واکنش‌ها او را پرسش کند. ولی رقیبان آکیلا این قدر پاسخ دادن خود را طول می دهند تا این که آکیلا دوباره به سن بر می گردد و از اتفاق برنده این دور می شود.
در بخشی که مربوط به شب قبل از مسابقه نهایی هست، آکیلا و سایر رقیبان در اتاق او مراسم خوش حالی برپا می کنند، ولی رقیب مهم او بنام دیلین در مراسم خوش حالی حاضر نشد. آکیلا جهت دعوت او به اتاقش می رود. هنگامی که که پدر دیلین مانع حضورش می شود، آکیلا یک نوشابه مهمانی خود را به دیلین می دهد و به پدر دیلین می گوید که امشب باید شاد باشیم و می رود. این فیلم، سراسر آموزه های تربیتی جهت یک زندگی آگاهانه است.
این روزها که مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش مبنی بر از بین بردن آزمون مدارس نمونه دولتی و سمپاد جهت ورود به دوره متوسطه اول با اعتراض 160 نماینده مجلس و بعضی خا
آنها که معتقدند، با این مصوبه جریان نخبه پروری در کشور تعطیل می شود، واقعا چه ملاکی جهت این گفته خود دارند؟ آیا دانش آموزانی که به جبر کلاس های تقویتی و آزمون های متعدد، با راه و چاه موفقیت در یک آزمون نیم روزه آشنا شده است اند، نخبه هستند و آنها که حتی در مناطقی از پایتخت که از این امکانات بهره ای ندارند و یا خانواده آنها سرمایه پرداخت هزینه این کلاس ها را ندارند، نخبه نیستند؟
آزمون هایی که جهت ورود به مراکز آموزشی گرفته می شوند، هرچقدر که استاندارد باشد، ولی فقط دو گونه از هوش دانش آموزان را می سنجد و نسبت به دیگر مهارت های زندگی از جمله هوش هیجانی آنها غفلت می کند و در مقابل، به تفکیک شهروندان درجه یک و دو دامن می زند. همان طور که جدا کردن دانش آموزان معلول در مدارس استثنایی به این تفکیک منجر شده است است.
برخی نیز دلواپس هدایت دانش آموزان مدارس سمپاد به مدارس غیرانتفاعی هستند. آنها نیز با مراجعه به این مدارس متوجه خواهند شد که مدارس به اصطلاح استعدادهای درخشان و نمونه دولتی نیز، نیازمند پرداخت شهریه است و زیاد در اختیار خانواده های متمکن و برخوردار است و بسیاری از دانش آموزان نخبه واقعی در سراسر نقاط کشور از آن بی بهره اند. فقط کافی است که بررسی کنیم که چند نفر از 160 نماینده معترض این مصوبه، تحصیل کرده این مدارس هستند؟ در سال های اخیر بخش عمده ای از جوایز مسابقه های علمی مدارس و دانشگاه ها از جمله جشنواره جوان خوارزمی، در اختیار هنرجویان هنرستان های فنی و حرفه ای است که مدارس تیزهوشان تلقی نمی شود.
بگذاریم کودکان‌مان، کودکی کنند
ضمن این که معترضان محترم، بررسی کنند چند نفر از تحصیل کردگان مدارس سمپاد، امروز در خدمت توسعه کشور هستند و چند نفر از آنها که با سرمایه این کشور رشد و پرورش یافته اند امروز به خارج از کشور سفر کرده و در مراکز علمی به توسعه آن کشورها خدمت می کنند تا کشور ما هم چنان دنیا سومی تلقی شود؟
مصوبه عدم برگزاری هر نوع آزمون در دوره ابتدایی گام نخست جهت از بین بردن مسابقه های ناصحیح در مدارس و در نهایت از بین بردن مسابقه های ناسالم در جامعه آینده هست. بااهمیت ترین اثر از بین بردن عوامل مسابقه در مدارس، سلامت روانی دانش آموزان هست. شکی نیست هنگامی که که دانش آموز در آزمونی موفق نمی شود، احساس ناامیدی و شکست، در وجود او ریشه می کند و آخر آن می شود، در هرجا که باشد فقط به انتقام فکر می کند و کودکی را از کودکان ما می گیرد. باور کنیم که دانش آموزان ما باید در مدرسه احساس خوش حالی کنند و آزمون های رقابتی، احساس زندگی را از آنها می گیرد.
این روزها که مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش مبنی بر از بین بردن آزمون مدارس نمونه دولتی و سمپاد جهت ورود به دوره متوسطه اول با اعتراض 160 نماینده مجلس و بعضی خا
اگر امروز، اقتصاد ما، یک اقتصاد درمانده شده است و اجتماع ما با آسیب های اجتماعی روبرو شده است هست، آیا دانش آموختگان نخبه و به اصطلاح تیزهوش تاکنون کاری نکرده اند؟ بدون شک یکی از دلایل آن، نظام آموزشی فرسوده و حافظه محور و رقابتی ماست که به جای آسیب شناسی و برطرف پرسشها آن، مدام آن را وصله پینه کرده ایم.
ارزیابی کودکان بر اساس نمره، روشی از‌بین‌برده‌شده در نظام آموزشی و سمی جهت پرورش شخصیت کودکان ماست. مسابقه هایی که بر سر نمره ایجاد می کنیم، در خیابان و تصادف های رانندگی جلوه می کند، در نابودی محیط زیست و آلودگی هوا تظاهر می کند. شکاف طبقاتی را زیاد می کند و مهاجرت نخبگان را زیاد کردن می دهد.
بگذاریم کودکان‌مان، کودکی کنند
پس بیایید جهت پرورش و آموزش کودکانی تلاش کنیم که می خواهند زندگی کنند، نمی خواهند دانشمند شوند، بلکه می خواهند در خدمت همنوعان باشند آن گونه که آخرین پیامبر راستی و درستی فرمود: «خیرالناس، انفعهم الناس.»
نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی، جهت نجات نهاد آموزش و پرورش از کسری بودجه موروثی و گلایه های معلمان، یک بار جهت همیشه، قانونی بنویسند تا کودکان ما بتوانند در محیط مدرسه زندگی کردن در کنار هم را یاد بگیرند نه این که در مسابقه دایم بزرگ شوند و خودبرتربینی را تمرین کنند. طرحی پی افکنیم تا کودکان مان گفت وگو کردن، مدارا و نوع دوستی، صبر و گذشت، دوستی با خود و محیط زیست، لذت بردن از زندگی، شاد بودن، اعتماد به خود، اعتماد به دیگران، عزت نفس، خودپنداری مثبت، دوست داشتن، راست گفتن و راست کردار بودن را یاد بگیرند.
اجازه ندهیم که آرزوهای غافل مانده پدرانه و مادرانه خود را در وجود فرزندان امروز انتظار داشته باشیم، باور کنیم که گردش مالی مراکز اقتصادی آزمون سازی و کلاس های آموزشی، هیچ جنبه تربیتی ندارد. اجازه بدهیم، کودکان ما کودکی کنند و مهارت های سبک زندگی را فرابگیرند و جریان نخبه پروری را به دوران جوانی و دانشگاه بسپاریم. یک بار دیگر آموزه های تربیتی پیامبر(ص) را مرور کنیم که فرمود:«فرزند در هفت سال اول سید و آقاست؛ در هفت سال دوم بنده و فرمانبردار است و در هفت سال سوم مسئول و طرف شوراست.»
آن حضرت، شاخصه دومین مرحله زندگی کودک که معادل دوره آموزش متوسطه است را این گونه معرفی می کند: دوره ادب پذیری، آموزش پذیری، گرایش درونی به پاکی و فضیلت و عدل و انصاف و اَدای امانت و وفای به عهد و راستی و درستی است و نیز فرمود: سفارش می کنم که با جوانان به نیکی واکنش‌ها کنید و شخصیت آنها را گرامی بدارید. بعد تلاش کنیم تا کودکان مان به جای مسابقه کردن با هم، زندگی کردن در کنار هم را یاد بگیرند و آنها را با عنوان های متفاوت از یکدیگر جدا نکنیم.
ایسنا
واژه های کلیدی: زندگی | مسابقه | مسابقه | کودکان | آموزش و پرورش | اخبار اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
